Zo maar een dag...

3 jaar wonden we nu in Andalucia…

En zo gaat dat dag in en dag uit…new honden in asiel komen en gaan….elke dag maak mens hier iets mee…als dat maar is tijden honden uitlaten paarden komen die heel leven met voor poten vastgebonden zijn en nooit geen een normale stap kunne maken, in zomer in de hitte zon staan zonder water, het bezoeken van het doodstacions, het doden honden langs de weg, baasje tegen komen die hun dieren behandelen dat mij mag drij…

Vandaag was weer zo dag…..
Met eigen honden even naar strand…
Best ver achter af zo we geen mensen tegen komt.
Op deze strand staan paar van mega grote land huizen met grootte open tuinen die grenzen met strand. Mensen ( die daar nooit zijn) kunne als hun willen zo van hun tuin op strand uitlopen. Droom huizen die miluine waard zijn. Het zat daar vandaag op rand van die tuin een echte Golden Retriver. Die zijn hier niet zo viel. Hij was prachtig! Toen hij ons zag kwam die vrezichitng kennis maken met mij 5 dametjes. Hij was dool op knuffels. En dee rennen en wil spelen en dan weer aaien. Zo lieve dier! We blieven op deze strand. Mij honden vind leuk stiekem in die grote tuinen gaan rennen en omdat daar toch nooit iemand wond laat ik hun gaan. Hun komen op zo viel tijd terug. De golden blijf bij mij. Naar klein uurtje gin we richting auto. Toen van het laste tuin kwam man met riem in hand. Ik vroeg vrindlik : is die hond van uw. Ja, was zijn antwoord. Hij riep de hond. Ik zag direct hoe de lichaam houding van de hond verander. Hij gin helemaal tegen mij zitten. Ik blijf staan zo die man kon die hond aanlijnen. Toen lip ik door naar auto. Man met hond in de tuin achter bosjes. Ik hoor ik vreeslijke geluid. Hond die huil. Ik per direct terug om kijken wat is in had. Het ZAL toch niet waart zijn? en ja …die man was het hond schoppen die op rug lach en geluiden laten die zoooo diep in mij hard prikken! Och god! Ik begon gillen zo die mand stop. Hij dreig zich tegen mij aan en begon mij uitschelden. Ik liep weg. Die kwaad , die onmacht….ik bast in hysterische gehuil….een maal thuis aangekomen en uit auto uitgespat alles deed pijn , door het heftige huilen deed alles spieren pijn, het voel net als dat ik die eentje was die alle schoppen had gevoel….

En dat alles bij elkaar val op me af en toen als grote muur…en dan heb ik al geen kracht om door te gaan om elke dag op new ervaren het dieren led…

En dan bid ik en vraag ik God: Open deze mensen hun ogen! En hun Hard! Zo hun de dieren liefde kunne ervaren en ook aan hun dieren GEVEN!

Wat is toch mis met deze mensen?

Het is hier zo prachtig, het natuur, en weer……MAAAAAR …..

Dus dat is een van het minder leuke verhalen …MAAR ook dat hoor hier gewond bij dagelijkse leven…